Huacachina & Cerro Azul

We worden met open armen ontvangen en het voelt als thuiskomen. Ons broodje avocado met onze mangojuice staat al klaar. De hitte van de woestijn doet ons opnieuw zweten en we genieten van het frisse zwembad in ons hotel. We zijn op tijd voor de international sandboard competition. De eerste avond slalom, de tweede jumps en salto’s. Dat willen we niet missen. De slalom stelde niet veel voor terwijl de salto’s fascinerend waren. En dan is het onze toer, we gebruiken een sandboard van Dito en Martin van de sandboardshop en stappen een uur met onze zware plank naar boven. Ja een uur stappen en dan een minuutje naar beneden. We besluiten om dan toch maar de iets kleinere duin te doen en genieten van een prachtige zonsondergang.

We ontmoeten Erin en Kristy, twee loco USA’ers waarmee we de volgende dag op zoek gaan naar de bron van de pisco. We bezoeken drie bodega’s in de Icavallei met elk genoeg proeverij. We leren de verschillende processen kennen van het maken van wijn en pisco, maar zijn eigenlijk meer geïnteresseerd in het proeven ervan.  Onze vriendelijke taxichauffeur koopt nog een fles extra die we in de auto leegdrinken. We lopen langsheen enorme wijngaarden en krijgen een rondleiding in de brouwerij. Na de tweede bodega begint de alcohol al parten te spelen. De pret kan niet op in de laatste bodega waar je met een rieten stengel uit de wijnvaten je glaasje mag vullen. Savonds gaan we nog iets eten en nemen dan afscheid van onze lieve taxichauffeur en onze twee loco’s uit Californië. Always remember the pisco.

De dagen beginnen te korten. Stillaan gaan we richting Lima en stoppen nog in Cerro Azul, vlakbij Cañete.

Opnieuw valt de rust over ons, eindelijk verlost van alle toeristen, zodat we kunnen genieten van een kustdropje vol Peruanen. Twee kleine kereltjes komen met ons spelen en leren ons nog wat meer spaans. We genieten van de zon en van de rust en wandelen het strand op en af. De golven zijn hier zo groot dat we uren op de pier zitten te staren naar de watermassa. 

Waarschijnlijk is dit ons laatste blogbericht. Nu zitten we al enkele dagen in Lima tot 10 mei, dan vliegen we met pijn in ons hartje, maar geladen met een prachtig avontuur naar huis. De rest horen jullie wel thuis!

Arequipa

Hop naar één van onze laatste bestemmingen en terug naar de warmte. We proppen bewust onze dikke kleren ver weg en vertrekken naar Arequipa. De grens geraken we alweer vlot over, al krijgen we de tweede keer in Peru maar een toeristenvisum voor 3 maand in plaats van 6 maand.. Maar geen nood, dit zal wel volstaan. We komen vroeg op de ochtend aan. De stad ligt aan de voet van een prachtig besneeuwde vulkaan el misti en vlak bij de diepste colca caynon van de wereld. We genieten van de warmte van het zonnetje op de plaza de armas tussen duizende duiven met een frapuccino uit de Starbucks. Mmmmmh.. en onze dag kan niet stuk wanneer we de lekkerste fruitsla van onze reis eten. We proberen de belegde broodjes met avocado en de smoothies en zijn natuurlijk verkocht voor de volgende dagen.

En dan wagen we ons aan het alom bekende concept, citytours! Met een knap hostesseke vertrekken we op bustour door de stad Arequipa. Onze eerste stop is meteen een topper, maar daar blijft het ook bij. We nemen een kijkje in het alpacamuseum en zien hoe ze van de wol van lama’s en alpaca’s woldraad maken om te spinnen en te weven. 

Bij de volgende stop hebben we een prachtig uitzicht over arequipa met de drie piekende bergen chachani, El Misti en Pichupichu. We proeven van de plaatselijke queso helado, echt lekker, en luisteren naar het liefdesverhaal van chachani en el misti.. romantisch en grappig wanneer ze to the point kwam dat Pichupichu jaloers was op hen.. Nog meer romantiek zien we bij de volgende stop waar we de ‘love’ bogen met uitzicht aanschauwen. We krijgen nog even een roofvogel op ons kopke ..  say cheeese to the camera! Voor de rest was het nogal vissen naar de spaans engelse woorden door de micro op de bus. Jaja het was leuk. Dat weten we dan ook al weer, geen citytours meer voor ons!

De volgende dag doen we wat winkeltjes in Arequipa. We stuiten op één van de grootste markten van zuid-amerika. Naast de kraampjes met schoenen vind je bergen kaas en opengesneden varkens, naast de lakens de aardappelen, naast het fruit de koeienkoppen enzovoort… Echt genieten om hier gewoon door te lopen en de mensen te observeren, een echte belevenis. Savonds genieten we nog van een vuurwerkspectacel op ons dakterras onder een prachtige sterrenhemel. Pas na een dagje zitten op een bankje op het plein zijn we klaar voor onze allerlaatste nachtbus. Een lange rit van 15 uur naar Ica, met als doel onze vrienden in Huacachina te verrassen. 

La Paz & Uyuni

We komen aan in La Paz, een grote stad gelegen in een vallei tussen hoge besneeuwde andespieken. De straten zijn dan ook stijl omhoog waardoor je snel op je adem trapt en al hijgend bovenkomt. Van hieruit vertrekken we op 3 daagse naar Uyuni en omstreken. Het beloofd een prachtig tripje te worden en het wordt nog leuker wanneer we twee bekenden ontmoeten in het busstation van La Paz. En natuurlijk gaan zij naar dezelfde locatie, dus plezier verzekerd. Een hobbelige nachtbus over de slechtste wegen ooit brengt ons in het klein, gezellig, koud en zonnig dorpje, Uyuni.

Van hieruit vertrekken we met een jeep richting de zoutvlakte ‘Salar de Uyuni ’. We rijden over ongelooflijk veel zout, blijkbaar enkel voor Bolivië. Mannen scheppen hoopjes zout en laten deze 8 dagen drogen voor ze deze op vrachtwagens schuppen om te vervoeren. We lunchen in het zouthotel, natuurlijk helemaal gemaakt van zout. En ja we hebben geproefd.. Nog wat mooie foto’s maken en dan door naar de Cementerio de trenes. Letterlijk een ‘treinkerkhof’. Oude stoomwrakken liggen in de middle of knowhere te verroesten. We rijden door naar onze eerste slaapplaats in Villa Alota. Onderweg kruisen troepen lama’s onze weg gevolgd door savonds ‘muy rico’ lama op ons bord. Lekker, maar wel droog.

We worden vroeg wakker en besneeuwde bergen tekenen prachtig af in een helderblauwe lucht. Tijdens de rit naar de lagunes valt onze mond steeds verder en verder open. Een onbeschrijflijk mooi landschap. Alle kleuren, vulkanen, woestijn, rotsen, lagunes, dieren, cactussen, … je vindt het er allemaal.  

We komen aan in het park Nacional de Fauna Andina ‘Eduardo Avaroa’. Eén van de mooiste parken dat we ooit zagen. Een landschap van rode woestijn met afwisselend rode, groene en blauwe lagunes met flamingo’s, en dit allemaal met op de achtergrond besneeuwde andespieken en vulkanen…  Af en toe zie je vulkanische rotsblokken zo groot als een huis liggen, die je liever niet op je dak krijgt. Sommige hebben ook wel leuke vormen, zoals de Arbol de piedra. Onderweg spotten we nog een andesvos, een vizcacha, vicuñas en struisvogels. We bewonderen de laguna verde (groen) en blanco (wit) op het uiterste puntje van Bolivië, op de grens met Chili. Zo hebben we ook wat bergen gezien in Chili. Verder nemen we nog een duik in het warmwaterbad van de vulkaan, met een prachtig uitzicht over het park. We bevriezen als we uit het water komen en kunnen nog even opwarmen aan de geysers. We zien de zon ondergaan achter de bergtoppen en haasten ons naar onze tweede slaapplaats in Huayllajara. De gids trakteert ons op een fles wijn zodat we goed zouden slapen. Hijzelf drinkt twee slokken van ons laatste pintje en we lachen ons kreupel.

De laatste dag bezoeken we nog de laguna colorado met knalrood water waarin troepen flamingo’s zitten te kwaken. We hebben een hele weg terug af te leggen naar Uyuni en genieten vanuit de jeep van de natuur. We lunchen  op een idyllisch plaatsje tussen immens grote vulkanische rotsblokken, Valle de Rocas. Onze gids leert ons hier enkele typisch Boliviaanse dansen, gemakkelijker dan verwacht. Niemand kan ons hier zien dus we halen het onderste uit de kan. Na een lange rit komen we uiteindelijk aan in Uyuni. We eten nog een pizza en kruipen weer de bus in voor een nachtje hobbelen. Wat zijn we blij als we in La Paz onder een warme douche staan en in ons bed kunnen kruipen voor een powernapje onder de lamawol. 

We besluiten dan toch om ons aan één van de ‘extreme sports’ te wagen in La Paz. De Death road met de fiets laten we liggen en we kiezen voor het paragliden. Een jeep pikt ons op en rijdt met ons over een tweede death road. Een smalle weg met diepe putten leidt ons naar onze ‘take off’ plaats. Laat ons aub deze weg geen tweede keer meer doen. Nele gaat als eerste met een kloppend hartje. Bij het vertrek blijft ze lopen, ook al is ze al lang van de grond. Een prachtig tochtje over de bergen met een zachte landing … Klaas gaat als tweede. De wind is al wat sterker geworden waardoor het ritje al iets minder smooth is. De landing is iets minder zacht en wanneer klaas zijn helm afzet, ziet zijn kopke lijkbleek. Al geluk is zijn maaginhoud er boven niet uitgekomen.. Even uitrusten en een colatje drinken en hij is er al snel weer bovenop.

In de namiddag nemen we nog een kijkje op de heksenmarkt. Bijna overal in La Paz zijn er kraampjes waar ze vanalles verkopen. Kraampjes met riemen, broeken, truien, handtassen, sjaals, mutsen, tot kraampjes met tandenborstels, kammen, shampoo, stekkers… Wat je ook nodig hebt, je vindt het hier zeker en vast, en dan nog wel spot goedkoop. Het is ons zelfs al vaak overkomen dat ze niet konden teruggeven op 20 bolivianos ( = 2 euro).

Bolivia - Het Titicacameer

We sluiten ons verblijf in Cuzco af met de fiesta mercado. We genieten van de grappige kleurijke dansen, met bommetjes, vlaggen, maskers, popcorn, …

Ons blogbericht zal deze keer minder kleurrijk worden, aangezien ons fototoestel het begeven heeft. We zijn op zoek naar een alternatief, dus hopelijk binnenkort wel weer wat foto’s!

Onze rit van Cuzco naar Puno gaat heel vlot. Puno (Peru) is gelegen aan het Titicacameer (3830m) welke het hoogst bevaarbare meer ter wereld is. Het meer is maar liefst 8400 km² groot en op de achtergrond zie je de besneeuwd toppen van de Andes. We bezoeken de drijvende Uros eilanden en Taquile eiland. De Uros eilanden drijven op riet en ook de huisjes erop zijn gemaakt van riet. Elk eiland heeft enkele rieten bootjes en een uitkijktoren, natuurlijk ook uit riet. We gaan aan wal van een van deze eilandjes en stappen langzaam op het zompige riet. We zien al snel dat deze eilanden puur leven van de toeristen en net dat ietsje schraler worden wanneer we binnen in de huisjes een tv op zonnepanelen zien. Al geluk zijn er nog een hele reeks drijvende eilanden waar de mensen geen toeristen willen ontvangen, dé echte dus.

We varen maar liefst drie uur naar Taquile eiland en genieten ondertussen van de warmte van de zon. Op het eiland zelf heerst een hemelse sfeer. Je wandelt over een stenen padje door een hemelpoort. Het gras is groen, de lucht is fel donkerblauw, en de mensen lachen je vriendelijk toe. Naargelang de bevolking jong, getrouwd, oud,.. is dragen ze andere mutsen, steeds met meer kleuren. Je ziet de mensen hier ook nog met de hand weven. We wandelen het kleine eiland over en nemen de boot terug.

Vanuit Puno rijden we langs het Titicacameer naar Copacabana in Bolivia. De grensovergang is nog nooit zo vlot gegaan. Al lachend zetten ze een stempel in onze paspoorten en het wordt nog grappiger wanneer we de plaatselijke bevolking zien sleuren met miljoenen eieren op hun bakfiets. Het landschap rond het Titicacameer is prachtig. Overal zie je de typisch geklede Peruanen met wijde kleurrijke rokken en hoge hoeden op het land werken. De hele familie houdt zich bezig met landbouw vergezeld door ezels, varkens, lama’s, koeien, vicuñas, schapen en kippen.

In Copacabana (Bolivia) heerst toch wel een iets andere sfeer dan in Peru, al komt dit waarschijnlijk omdat alles hier spotgoedkoop is. Het leventje gaat er hier nog rustiger aan toe en we genieten van een gezellige zondagsmarkt. Beeld je een grote zandzak in, dan nog eens zo groot, zo groot zijn de zakken hier gevuld met popcorn en nootjes. We doen een kort ritje met een eenden trappelbootje op het Titicacameer, oh zo romantisch. Wat later weten we niet wat we zien. Een hele stoet versierde auto’s wordt gezegend door een paterke met petje op, waarna ze bestrooid worden met bloemblaadjes. We zijn er niet uitgeraakt wat juist de bedoeling was.  

Cusco en 'the way to machu picchu"

We komen aan in het koude Cusco en halen onze warme kleren boven. We verkennen het stadje en genieten van de lokale marktjes en de prachtige typische kledij van hier. We aclimatiseren enkele dagen en laten ons verleiden door de alternatieve weg naar Machu Picchu, de Salkantay. We huren last minute nog zware bergschoenen en kruipen met een bang hartje in ons bed.

 ‘the way to machu picchu’

We staan op om 4 uur met een fris kopke om de bus te nemen naar Mollepata. Buiten is het ijskoud en we ontmoeten onze groep waarmee we de volgende dagen zullen trekken. We zien de zon opkomen vanuit ons busje en stuiten al snel op een eerste opstakel. Een hele rotswand is naar beneden gekomen en blokkeert de weg. Na een uurtje stenen wegscheppen geraken we dan toch verder. We trekken onze stapschoenen aan en kunnen eraan beginnen. Eduardo zal ons de hele weg begeleiden en onze bagage wordt gedragen door muildieren. Tijdens lunch verandert onze weg en nemen we de trukker naar onze slaapplaats op 3900m hoogte. Je voelt te lucht ijler worden en het is moeilijker om inspanningen te doen. We beklimmen de heuvel naast onze kampeerplaats en raken traag, stap bij stap, boven (4100m). In de gietende regen en de kou staan we met onze mond open te gapen naar een prachtige blauwe lagune omringd door bergen en sneeuw. Onze gids brengt enkele offers daar en aanbid de goden. We blazen wat coca bladeren weg en zeggen ‘apu Salkantay’. Het was ongelooflijk afzien om er te geraken. Drukkende longen en hoofd, natte voeten en vooral veel honger. De plaatselijke remedie tegen de hoogte is coca thee van verse coca bladeren. De nacht is koud en we worden wakker van een onweer hoog in de bergen. Al geluk stonden onze tentjes onder een afdakje.

We worden heel vroeg gewekt met ‘buenos dias, coca thee’. Met blaren op onze voeten trekken we onze natte schoenen aan om bij sunrise te vertrekken. Het beloofd een zware dag te worden van 8 uur wandelen inclusief de Salkantay top van 5000 m te bereiken. Langsheen een smal bergpadje geraken we stapvoets met onze paarden boven op het hoogste punt. Een besneeuwde top van 6270m hoogte pronkt op enkele meters naast ons. Een prachtige plaats waar je stil wordt en voelt hoe sterk de natuur is. Opnieuw brengt onze mysterieuze Eduardo zijn offers aan de Apus. Elke keer hij dit doet begint het jammer genoeg te regenen. We kunnen omwillen van de hoogte niet lang blijven en beginnen aan de afdaling met pijnlijke hagelbollen op ons kopke. We stappen op een sneltempo naar beneden en voelen ons misselijk van de hoogte. Al goed dalen we en gaat het steeds beter en beter. Na de lunch komt er nog een kort stukje slijk wandelen om tot onze tweede slaapplaats te geraken op 2900 m hoogte. Het is er al veel warmer en onze tentjes staan opgezet in de stallen van een huis zodat we toch wat droog kunnen slapen. Nog wat gezellig met onze duitse en franse vrienden lachen en dan gaan we opnieuw een korte nacht in.

Opnieuw moeten we vroeg vertrekken, om onbekende reden, en moeten we dalen tot in de jungle vol muggen. We wandelen 6 uur langsheen mooie landschappen en bergriviertjes en lunchen in Sahuayaco. We bevrijden onze blarenvoeten en laten in de hitte onze natte kleren drogen. Het laatste stuk naar Santa teresa (1900m) doen we met de bus zodat we nog kunnen relaxen in de hot springs. Op onze camping moet je voor alles betalen, water, elektriciteit, douche, … eeuh niet met ons zeh. We wassen ons haar onder het kraantje in de wc en masseren onze pijnlijke spieren. We nemen afscheid van onze paarden en moeten onze bagage zelf dragen. Er is een kleine discussie of we de volgende dag de bus zouden nemen of enkel onze bagage op de bus zetten, maar we besluiten dan toch om niet op te geven en te wandelen. Eindelijk slapen we als een roosje in onze tent.

Coca theeee, buenos dias! Jammer genoeg geraken we moeilijk recht en voelen we elke spier in ons lichaam. Grappige beelden hoe we uiteindelijk uit onze tent zijn gekropen, maar we blijven gaan. Vandaag wandelen we langsheen de rivier en blijft het gelukkig plat. We zien enorme plantages met bananen, avocados, mangos, koffie, … De bergschoenen voelen steeds zwaarder worden aan onze voeten, en na enkele kilometers zwieren we ze uit en doen onze sletsen aan. Wat een verlossing… Na de lunch volgen we het treinspoor aan de achterkant van Machu Picchu en geraken we in de namiddag in Aguas Calientes, een dorpje vlakbij Machu Picchu. We staan urenlang onder de warme douche van ons hostel en vallen half dood op een zacht bed.

Eindelijk de dag van Machu PIcchu. We staan om 4 uur op om tegen sunrise boven op de Machu PIcchu te staan. Alsof we nog niet genoeg hebben gestapt, stappen we in de donker een uur lang meer dan tweeduizend trappen op. Al geluk gebruik je daarvoor nog andere spieren, die nog niet zo aangetast waren. We geraken boven en het wordt klaarder en klaarder. En dan staan we daar, zo vroeg, in de kou, tussen de bergen, in de MIST! We zagen dus geen klop. Nergens resten van de citadel te bespeuren. En ja natuurlijk, het begint te regenen. Een tocht van 5 dagen afzien met als doel Machu Picchu.. we blijven lachen. Na de rondleiding in de voetsporen van de inca’s en slappelach momenten van de vele toeristen in poncho’s begint het eindelijk op te klaren en krijgen we een prachtig uitzicht. Nog wat foto’s trekken en dan aan de terugweg beginnen. Voldaan komen we terug aan in Aguas Calientes en nemen daar laat de trein terug naar Cusco. Een zalige ervaring met lekkere versnaperingen op de trein.

Ijkoud, warm, coca thee, afzien, hoogteziekte, sneeuw, regen, hagel, bergmeertjes, stenen matrassen, tentjes, slapeloze nachten, blaren, pijnlijke voeten, elkaar moed inspreken, … maar o zo de moeite waard. De prachtige uitzichten en leuke momenten zullen we nooit meer vergeten.

Nasca

We informeren ons over de vliegtuigjes die over de Nascalijnen vliegen, maar helaas, veel te duur! De nascalijnen zijn een van de grootste mysteries en bestaan uit verschillende dierenfiguren over een oppervlakte van 500 km² We nemen de bus naar de ‘mirador’ waar we ook al enkele figuren kunnen bewonderen, zoals ‘de boom’ en ‘de handen’.

Voor de rest is het veel te warm om iets te doen in Nasca en zitten we uren op het pleintje te kijken naar de mensen. Op aanraden van onze Belgen, die we overal tegenkomen, gaan we nog naar de Nasca-begraafplaats in Chauchilla. Na een lange zandweg komen we op een mystieke plek waar je tussen de open graven kan lopen. Skeletten ingewikkeld in doeken met lange gevlochten haren zitten bedelend naar ons te gapen. Rondom zie je overal cactusplantages.

Na onze korte stop in Nasca nemen we de 14 uur durende bus naar Cusco over het andesgebergte. Het was een lange rit, maar onze bussiness Seats zitten zo goed dat we toch wat kunnen slapen. Cusco ligt op ongeveer 3400m hoogte, dus we zullen wel even moeten wennen.