Pisco

Na een vermoeiende nachtrit geraken we in het drukke Lima waar we een bus nemen naar Pisco. De bussen zijn hier veel duurder maar ook wel met veel meer comfort. We komen aan in Pisco en belanden in een hostel met zwembad, pooltafel, shotterkast en ontbijt. Wat moet een rondreizende toerist nog meer hebben. En ja toeristen zijn we. We boeken een trip voor de volgende dag naar de Islas Ballestas. Een speedboot toert met ons rond terwijl wij de rijke fauna van de eilanden kunnen bewonderen. Een populatie zeeleeuwen trekt onze aandacht. Één groot macho manneke omringd door honderden zeeleeuwen  en nog meer kleintjes die zich al spelen laten aanspoelen met de grote golven. Voor de rest zien we nog grappige pinguins, aalscholvers, boobies, pelikanen, …

In de namiddag trekken we door het Reserva Nacional van Paracas, een reservaat gelegen midden in de woestijn. Eindeloze zandduinen met rood, geel en groen zand maken het landschap. De oceaan snijdt diep in de duinen en vormt enorme zandkliffen. Gewoon prachtig als je daar alleen in the middle of nowhere staat met een 360° view over de woestijn. Verhard zout vormt af en toe een gesteente tussen het losse zand. We wandelen naar de ‘kathedraal’. Een holte in de kliffen die er jammer genoeg na een enorme aardbeving in 2007 niet meer is. We genieten nog even op het rode strand dat gevormd werd door mineralen van vroegere vulkanische activiteit. Langs de terugweg passeren we de visindustrie waar natuurlijk een lekker geurtje aanhangt. Genietend van de Peruaanse panfluiten-muziek vallen we al snel in een halve coma-slaap.

Huanchaco

Aangekomen in Huanchaco worden we begeleid door een Nederlands, engels, spaans sprekende Peruaan. We belanden in een goedkoop deftig hostel waar we ons nog eens goed proper kunnen maken en waar we onze valies eens goed uitmesten (inclusief de lavadores overvallen met onze welriuikende kledij). We mogen mee eten met de buurvrouw voor enkele soles en eindelijk vinden we een lekker bakkertje waar we gezellig kunnen ontbijten. Verrassend genoeg beseften we later dat we cavia hadden gegeten en kippenpoten in onze soep vonden. We  lopen wat rond op de leuke kleurrijke artesonale marktjes en proberen in de zee een plons te maken. Het water is er zo koud dat het amper lukt! Dan toch maar een wetsuit huren en enkele uren surfen. Klaas natuurlijk heel blij dat hij nog eens wat rechtse golven heeft kunnen surfen. Overal zie je mensen met grafiti mooie tekeningen op de muren spuiten zodat het dorpje nog meer kleur krijgt. Het is er geweldig, we voelen ons hier echt thuis. 

We gaan dan maar op zoek naar de Peruaanse mama van Sigie en jaja, we vinden ze. We worden met open armen ontvangen en krijgen een kleine rondleiding. We worden meteen uitgenodigd om mee te eten, en lekker was het! We proberen nog naar de plaza de armas te geraken in Trujillo maar helaas verstaat de buschauffeur ons verkeerd en zet hij ons af aan de grote mall. Dan maar even de winkeltjes doen J…

Een bezoek aan de ruïnes van de stad Chan chan mogen we niet laten voorbijgaan. Het was de hoofdstad van het oude chimu-rijk gelegen in de woestijn. Het is dan ook prachtig om rond te lopen in de ruïnes van de tempel met prachtige versieringen en waar je maar weinig verbeelding nodig hebt om de slaven en de rijken te zien rondlopen. Onze verbeelding wordt dan nog eens bevestigd in het museum waar je de standen duidelijk kan onderscheiden. 

Die dag nog nemen we de hectische ‘venga venga venga’ bussen, waar je op moet springen, naar Trujillo en komen terecht op het plaza de armas. Een prachtig plein met kleurrijke versierde gebouwen en een prachtige kathedraal. Net achter het plein lig het zoölogisch museum waar we natuurlijk ook eens binnenspringen. We zien vele opgezette dieren en een uitgestorven reuzenkrab met 70cm spanwijdte.

Ons laatste avontuur in Trujillo neemt plaats in het postkantoor. Een surfplank opsturen naar België! Twee oudjes staan in voor de ‘verpakking’ ervan, en naaien er drie kussenslopen over zodat we er ons adres kunnen opschrijven. Dit ongeveer duurde een uur en half. Ons oma zou het sneller kunnen! Nog wat vingerafdrukken plaatsen op een hoop papieren en weg is de surfplank. Hopelijk zien we ze heelhuids terug in België!

Pimentel en Chicama (surfpics onderaan)

We komen aan in Chiclayo en nemen een collectivo naar Pimentel. Dit verliep niet van een leien dakje. Na 2 pogingen om op het busje te geraken besluiten we om eens te horen hoeveel een taxi kost. Zelf de taxi wilt ons amper meenemen. 3^de keer goeie keer, we proppen ons met zak en plank op een busje en weg zijn we . We vinden snel een gezellig plekje en gaan ons afkoelen in de zee. Afkoelen was het… Het water is hier ijskoud en toch zien we hier de plaatselijke politie in speedo met logo van de politie voorbijlopen. Het babbeltje eindigt maar grappig wanneer een van de agenten ons fototoestel wilt kopen. Eeeuh, Nee! Waar we eigenlijk voor kwamen in Pimentel is de lange pier waar je op kan wandelen en zo de vissers van dichtbij aan het werk kan zien. Helaas is deze aan renovatie toe en hebben we ze enkel vanop het strand kunnen bezichtigen. Jammer. De caballitos pronken op het strand. Het zijn bootjes gemaakt van bamboe met wat isimo in verwerkt. Het is gek hoe ze achter de branding geraken met als peddel een stuk bamboe. Later komen ze terug met vissen die ze dan op het strand verkopen. Tjidens een lekker ontbijt in ons hostel wandelen er 2 belgen voorbij. En jawel geen onbekenden, Nele kende hen vanuit de EHBO cursus in Leuven! De wereld is toch klein. Nog een ijskoud surfke doen en dan verder trekken naar Chicama, de langste linkse golf … Fingers crosst voor goeie golven…

Aangekomen in Paijan nemen we voor de verandering nog maar eens een tuktuk naar Puerto Chicama. We voelden ons hier direct op ons gemak. Tegen de verwachtingen is het hier niet toeristisch maar gewoon rustig en kalm zoals we het graag hebben. De tuktuk zet ons af aan het hostel ‘el hombre’ met uitzicht vanuit de kamer op de baai. Een mega living met flat screen en een mooi terras. Wat heb je meer nodig als je hier bijna alleen maar kan surfen. En jawel we kwamen aan en het zag er direct goed uit. Geloof het of niet, een O’neill wetsuit huren en surfen was de boodschap. We hadden nog niet al te veel geluk met de golven in Peru! Mancora was klein en als je op je plank zat voelde je het reef. Lobitos waren grote maar dikke en platte golven. Pimentel was dan weer veel te koud met veel stroming, dus lang leven Chicama. Lange 1,5 golven (de langste linkse van de wereld) die mooi afrollen en bootjes die heen en weer varen om je terug naar de peak te brengen. Wat moet je meer hebben? Zoveel pech op de andere spots zoveel geluk hadden we bij Chicama. AAAwsoome. Het wordt al snel nog spannender wanneer we op het strand een aangespoelde mensgrote kwal zien liggen. Hopelijk komen we die niet tegen in het water. Later nemen we de bus naar Trujillo om zo naar Huanchaco te gaan! Zoals wel meer zien we onderweg hier en daar wat afvalbergen liggen! Wat jammer van deze mooie natuur.

Enkele Surfpics Chicama

Lobitos en Piura

Om in Lobitos te geraken nemen we eerst de bus naar Talara om van daaruit een tuktuk te nemen naar Lobitos. Een half uur in zo’n rammelbakske door the middle of nowhere…  genieten! Het landschap is hier eerder dor, droog en bergachtig, en af en  toe zie je een ezel met zen kar. Je ziet overal leidingen en af en toe een kraan die olie naar boven pompt. 

We logeren opnieuw in een bamboe hutje met alleen maar surfers die een nog al rare vorm spaans praten. We kunnen er niets uit opmaken. Een kijkje in het dorpje Lobitos wordt al snel grappig wanneer we niet kunnen uitmaken waar het dorpje eigenlijk is. Het lijkt meer op een verlaten bouwwerf. Dan toch maar naar het slijkstrand om eens te surfen. 

Wanneer we de volgende dag naar buiten komen, weten we niet wat we zien. Lobitos leeft dan toch! Een parade van legermannen, politiemannen, vrouwen, schoolkinderen,.. allemaal in uniform. Met groot orkest op de achtergrond. Leve de heropbouw van Lobitos. 

We moeten vertrekken omdat ons cash geld op is en no banco aqui… Met onze laatste kleine centen proberen we de bus terug naar Talara te nemen. Na twee uur proberen om op de minibus te geraken, moeten we toch de tuktuk terug nemen die ons natuurlijk rechtstreeks naar de bank brengt. De bus nemen hier is blijkbaar niet bestemd voor oudere vrouwen die moeilijk kunnen duwen en gepakte reizigers die er niet op geraken. 

Die dag nog nemen we de bus naar Piura waar we in de supermarkt ons opnieuw stellen.Wanneer je van een bus stapt, staat er altijd een leger aan taxi’s klaar die je altijd vrij opdringerig maar toch ook grappig aanspreken. Wij kiezen er natuurlijk altijd de stilste uit die ons niet met de vinger onder de neus ‘eeh you’ aanspreekt. We maken een kleine wandeling door Piura. De Rio Piura staat vrij droog en mooie sombrero’s op het hoofd geven de mensen hier wat bescherming tegen de woestijnlijke hitte. We komen terecht op de centrale markt van Piura. Man man… nog nooit in ons leven zagen we dit! Bergen kleren, lederen schoenen voor heel Peru, bakken fruit, eetkraampjes, massa’s volk, chaos … een echt doolhof. We werden hier zelfs niet alleen bekeken door mannen en vrouwen, maar ook door kinderen en ouderen. Overal ligt er vies afval en dat geeft natuurlijk een lekkere geur. We wagen ons ook aan enkele lekkernijen en wandelen terug. Langs de overkant van de straat zien we een klein gevechtje met stenen en haasten ons naar onze kamer. Een slapeloze warme nacht met af en toe een koude douche die stinkt naar de riool staat ons te wachten. Na een lekker ontbijtje in ‘la petite france’ nemen we de bus door de Sechura woestijn naar Chiclayo. 

Peru - Máncora

Al vroeg op de ochtend komen we aan in Máncora en nemen een tuktuk naar ons hostel. Deze keer hutjes in bamboe, lekker gezellig met veel muggen en kakkerlakken. Eindelijk zien we terug de zee. Even bekomen, een surfplank kopen en lekkere ceviche eten staan op ons lijstje. Het is er super gezellig met leuke kleurrijke marktjes waar je gemakkelijk enkele uren in kunt vertoeven. 

We plannen nog een trip voor de dag erna, maar moeten deze afblazen omdat Klaas ziek is. Een dagje crashen dan maar. Al geluk duurt het maar een dagje en kunnen we de volgende dag onze trip zonder problemos doen. We rijden terug naar de grens van Ecuador waar we in Puerto Pizzaro een bootje nemen langs de mangrove. In de verte zien we een zwerm vogels, en jaja, we varen er recht naar toe. De geur van ureum gaat door onze neus maar we doen toch even verwonderlijk: ‘wauw’. We zagen de fregatvogel met zen rode blaas en veel andere vogels J! 

We gaan aan wal en nemen een kijkje in de Crocodil zoo, een opvangcentrum voor de enige inheemse en bedreigde krokodil van Peru. De beestjes zitten daar per leeftijd opgesloten. Later eten we de beste Langostines in het visserdorpje Pizzaro. In Zorritos gaan we naar de warmwaterbronnen waar je modderbaden kan nemen tussen de bergen. We zoeken nog wat info op over hoe we in Lobitos gaan geraken en genieten van een prachtige zonsondergang. Die nacht valt Nele ziek met dezelfde symptomen als Klaas natuurlijk. We verhuizen naar een iets mug- en kakkerlakvrijere kamer met zwembad en zieken nog een dagje uit. Hopelijk kunnen we morgen dan wel naar Lobitos vertrekken.

Ecuador - Guayaquil

De vlucht verloopt heel vlot. We betalen nog eens 40 dollar extra per persoon voor de luchthaven in Panama, eeuh ja, en we stappen over in Venezuela. We kunnen ons buikje goed vullen met toch wel lekker eten op het vliegtuig. Prachtige beelden van de Andes gaan onder ons voorbij. En dan komen we aan in Guayaquil waar de nacht al is gevallen. Een taxi brengt ons veilig aan ons hostel dat met elektriciteit is omzoomd. Safety First. De volgende dag toeren we wat rond in Guayaquil en nemen een bus waar je al rijdend op moet springen en haastig enkele rosse munten moet betalen. De zon brand hier pal boven ons hoofd, zodat je amper schaduw vindt onder de palmbomen. Een lekker ijsje in een potje eten bij onze oude buurman en genieten van de prachtige kleuren van de stad. We zien later nog een dansspektakel in een of ander gameroom en spelen zelf ook een spel op de airhockey.

Gevolgd door twee persoonlijke politieagenten gaan we door het grote busstation op zoek naar onze nachtbus vanuit Ecuador naar Peru. Al geluk een directe bus naar Máncora met natuurlijk een paar stops aan de grens. Zo traag ze in Ecuador de paspoorten controleren zo snel geraken we Peru binnen. De Galapagos eilanden laten we ons jammer genoeg voorbijgaan omdat het te duur is. Misschien een reden om later nog eens terug te komen.