Lobitos en Piura

Om in Lobitos te geraken nemen we eerst de bus naar Talara om van daaruit een tuktuk te nemen naar Lobitos. Een half uur in zo’n rammelbakske door the middle of nowhere…  genieten! Het landschap is hier eerder dor, droog en bergachtig, en af en  toe zie je een ezel met zen kar. Je ziet overal leidingen en af en toe een kraan die olie naar boven pompt. 

We logeren opnieuw in een bamboe hutje met alleen maar surfers die een nog al rare vorm spaans praten. We kunnen er niets uit opmaken. Een kijkje in het dorpje Lobitos wordt al snel grappig wanneer we niet kunnen uitmaken waar het dorpje eigenlijk is. Het lijkt meer op een verlaten bouwwerf. Dan toch maar naar het slijkstrand om eens te surfen. 

Wanneer we de volgende dag naar buiten komen, weten we niet wat we zien. Lobitos leeft dan toch! Een parade van legermannen, politiemannen, vrouwen, schoolkinderen,.. allemaal in uniform. Met groot orkest op de achtergrond. Leve de heropbouw van Lobitos. 

We moeten vertrekken omdat ons cash geld op is en no banco aqui… Met onze laatste kleine centen proberen we de bus terug naar Talara te nemen. Na twee uur proberen om op de minibus te geraken, moeten we toch de tuktuk terug nemen die ons natuurlijk rechtstreeks naar de bank brengt. De bus nemen hier is blijkbaar niet bestemd voor oudere vrouwen die moeilijk kunnen duwen en gepakte reizigers die er niet op geraken. 

Die dag nog nemen we de bus naar Piura waar we in de supermarkt ons opnieuw stellen.Wanneer je van een bus stapt, staat er altijd een leger aan taxi’s klaar die je altijd vrij opdringerig maar toch ook grappig aanspreken. Wij kiezen er natuurlijk altijd de stilste uit die ons niet met de vinger onder de neus ‘eeh you’ aanspreekt. We maken een kleine wandeling door Piura. De Rio Piura staat vrij droog en mooie sombrero’s op het hoofd geven de mensen hier wat bescherming tegen de woestijnlijke hitte. We komen terecht op de centrale markt van Piura. Man man… nog nooit in ons leven zagen we dit! Bergen kleren, lederen schoenen voor heel Peru, bakken fruit, eetkraampjes, massa’s volk, chaos … een echt doolhof. We werden hier zelfs niet alleen bekeken door mannen en vrouwen, maar ook door kinderen en ouderen. Overal ligt er vies afval en dat geeft natuurlijk een lekkere geur. We wagen ons ook aan enkele lekkernijen en wandelen terug. Langs de overkant van de straat zien we een klein gevechtje met stenen en haasten ons naar onze kamer. Een slapeloze warme nacht met af en toe een koude douche die stinkt naar de riool staat ons te wachten. Na een lekker ontbijtje in ‘la petite france’ nemen we de bus door de Sechura woestijn naar Chiclayo.